Wanderdutch verstilt

Als een sneltrein knalden wij van start vorig jaar. Na tientallen jaren aan dromen kregen we niet alleen vorm aan de uitvoering, maar hebben wij ook de grote stap gezet. De toko in ons lieve Utrecht verkocht en de wortels een nieuwe plek gegeven in de achterhoek van de Achterhoek. Maar Wanderdutch verstilt. We nemen even de tijd.

Realiserend dat sindsdien de stilte overheerst op dit platform. Delen hoe het gaat, wat we doormaken, wat jullie ervan, en wij van jullie, kunnen leren of gewoon even een teken van leven. Niets meer. Maar dat is goed. Niet alleen onze major-life-event vond plaats. Ook bemoeide Covid-19 zich enigszins met al onze levens. Juist doorknallen zou tegen alle principes en visie van Wanderdutch zijn. We hebben jullie dus niet verwaarloosd, we hebben alleen maar goed gezorgd voor ons zelf.

Blije familie Wanderdutch, februari 2021
Blije familie Wanderdutch, februari 2021

Hoe gaat het nu?

Onderstaande allemaal thema’s die afzonderlijk een bericht verdienen. Die gaan er ook komen, ooit. Maar resumerend nemen wij jullie graag even mee in onze laatste half jaar. Later misschien wat verdieping.

Huis en tuin: Na een half jaar in het nieuwe huis beginnen we langzaam de draai te vinden. Niet alleen het huis een thuis maken stond op de agenda (er moet altijd meer gebeuren aan een huis dan je verwacht). Maar ook de tuin heeft de nodige liefde nodig. ‘Eventjes’ wat brandhout bestellen resulteert in vier kuub hout op de oprit, die loopt niet vanzelf het houthok in. Ook die romantische, ecologische moestuin spit je niet in een middagje om. Alles, maar dan ook alles is groter en meer dan ons postzegeltje in Utrecht. En dan staan er ook al maanden zeven 1000-liter containers klaar om aangesloten te worden aan de dakgoten. Maar de zonnepanelen en waterpomp lever al de nodige zelfvoorzienendheid, dat wel. Onze drie lieve konijnen hebben elkaar helaas al vlot na de verhuizing aangestoken met een virus. De rouwperiode voor de kinderen was intens. Binnen nu en twee weken scharrelen er echter wel weer een paar kippen door de tuin. Ook de moestuin begint al de eerste groene kiempjes te produceren.

Werken in de moestuin
Werken in de moestuin

Gezin: Alles werd anders. Een nieuw huis aan de andere kant van het land zorgt niet alleen voor andere scholen voor de kids, ook woon-werkverkeer wordt een dingetje. Annelieke heeft daarom een hele fijne nieuwe baan gevonden in de omgeving. Thijs blijft nog werken vanuit Utrecht. Sinds maart 2020 heeft hij echter geen kantoor meer van binnen gezien. Thuiswerken is de nieuwe norm. De twee jongste kids zitten in de straat (bijna buren) op de basisschool. Onze oudste gaat dagelijks met de taxi naar zijn school in Doetinchem. Na de zomer dezelfde reisbeweging, maar dan naar de middelbare!

Zorg/autisme: Lang leve de gedecentraliseerde zorg. Omdat de gemeente waar wij zorg inkochten voor de kids niet meer onze huidige gemeente is kon alles worden stopgezet en mochten wij from-scratch weer het sociale netwerk induiken in de nieuwe gemeente. Ook de ondersteuning op scholen kon weer opnieuw worden opgezet. Dan hebben wij het nog niet over de huisarts die niet mee wil en kan in de huidige en helpende medicatie waardoor ook daar weer specialistische hulp kan worden gezocht. ‘Eventjes’ inschrijven is er dus niet bij geweest. Maar stap voor stap komen we er (weer). Gelukkig is er een heel gaaf project van Vanuit Autisme Bekeken gestart in 2020 om duurzame levensloopbegeleiding te onderzoeken bij autisten. Thijs mocht aansluiten en heeft nu met een hele toffe coach wekelijks momenten om de uitdagingen (en successen) te bespreken. Ook bij de werkgever van Thijs heeft het VAB een Autisme Ambassade opgezet. Er zijn dus hele fijne ontwikkelingen op dat vlak!

Op 'de stoep' van onze serre achter het huis
Op ‘de stoep’ van onze serre achter het huis

Corona en ons: Gezegend zijn wij dat we nog niet (bewust) besmet zijn geraakt (met zo’n grote tuin/huis is social distance ook niet echt lastig). We hebben het te doen met de gezinnen op drie-hoog-achter die zorg om de kinderen en thuiswerken moeten combineren. Toch maakt corona (en haar maatregelen) het niet makkelijk voor ons als gezin al zo vatbaar zijn voor veranderingen, prikkels en onzekerheden. Het logeerpartijtje met vriendjes gaat plots niet door omdat iemand een snotneus heeft = vastgelopen kind. Kinderen die ineens niet naar school kunnen door een lockdown = vastgelopen vader. Tot vorige week (maart 2021) is er geen normale week geweest in 2021. Altijd was er wel iets dat anders ging dan gepland. Laat juist dat nou zo’n grote uitdaging zijn voor de meesten in ons huis.

Zelfvoorzienendheid: Little steps. Maar alle randvoorwaarden zijn inmiddels aanwezig om zelfvoorzienend te kunnen gaan worden. De eerste kaasjes zijn al gemaakt van de lokale Breedenbroekse melk, eindelijk wil het zuurdesem haar werk doen en komen de eerste broden uit de oven. De moestuin begint te werken en de kippen maken deze maand nog kennis met ons tuintje. Verder maken we langzaam kleine stapjes in het isoleren, verwarmen, koelen, stroomverbruik, en wateropslag et cetera. We zijn er wel achtergekomen (vooral Thijs trouwens) dat dit geen wet van Meden en Perzen is. Niet alles kan morgen al werken. Kleine stapjes in de goede richting worden dus gezet. Ook financieel is er ruimte gekomen om meer zelfvoorzienend te kunnen worden. Niet alleen wat investeringen die gemaakt kunnen worden (kaaspersjes, broodvormen en een waterpomp bouwen we nog niet zelf). Maar ook de uiteindelijke wens om minder in loondienst te werken (en meer aan de productie in eigen voorzieningen te werken) komt steeds meer in beeld. Maar laten we reëel zijn, eerst even wat andere ‘wensen’ vervullen.

Und jetzt?

Zo dicht bij de grens wonen (3km) rechtvaardigt vast wel wat gebruik van Duitse woordjes. En nu? Wij maken dit jaar eerst onze eerste twaalf maanden af in Breedenbroek. De seizoenen nemen ons langzaam en liefdevol mee in het thuisvoelen. Meebewegen met de veranderingen van de natuur en onze tuin helpt vertragend te aarden. De jongens krijgen langzaam hun draai, Annelieke kent door haar ambulante werk de Achterhoek al bijna op haar duimpje en Thijs wandelt wat af met zijn verrekijker.

Kraanvogels over ons huis
Kraanvogels over ons huis

De komende maanden gaan we door met de ingeslagen paden. Zullen af en toe wat herzien of bijschaven. Niet alle dromen zijn nú haalbaar. De realiteit haalt ons af en toe in, maar soms pareren wij haar goed. Praktisch gezien gaan wij de laatste klussen doen aan het huis, dan is die echt ‘af’, en kunnen we starten met het onderhoud… Ook de tuin krijgt steeds meer vorm, maar geen haast, een nieuwe beukenhaag laat zich niet in een jaar tot twee meter hoogte volgroeien. Dus ook wij moeten ons die rust gunnen. De kippen komen er aan, we dromen al van een hond en de contouren van de zwemvijver zijn al gegraven, naast de al geplaatste hottub.

Financieel gaat het ons ook voor de wind, maar dat moeten wij wel vast gaan houden. Dat er een gloednieuwe auto komt helpt niet mee in het financieel onafhankelijk (en milieuvriendelijk) worden, maar dit is een weloverwogen besluit geweest. Later zullen wij jullie eens meenemen in dat proces, en ook waarom wij gekozen hebben voor een leaseconstructie.

Met dank aan Eva en Joost (van het Project van je Leven) om ons weer eens te wijzen op de gave ontwikkelen die wij in 2020 hebben gemaakt als gezin. Deze wake-up-call en reminder was even nodig om weer wat liefde in Wanderdutch te stoppen. Nu weten jullie ook waarom Wanderdutch even is verstilt. Bovenstaande artikel geeft ook al meteen wat leuke haakjes om in individuele berichten de verdieping te zoeken. Waar zijn jullie benieuwd naar? Wat willen jullie graag weten over ons afgelopen half jaar?

Thijs

Weet overal veel van af. Doet iets met veiligheid en nog wat dingen. Is thuis in IVK, RIS, GGP, BHV, ASS, KFOR, IPA etc. Amateurornitoloog met een Daf 46. Heeft een ongebruikt sporthart. Niet religieus baarddragend.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.