Sinterklaas en kinderen. De ultieme combinatie voor veel onrust. Sinterklaas, kinderen en autisme is het voorportaal van de opvoedkundige hel. Wij hielden ook dit jaar weer ons hart vast hoe de kids deze drukke dagen weer door zouden komen en hebben al vroeg alle zeilen bijgezet om de drie mannen te ondersteunen in de aanloop naar vandaag. Kinderen, staakt uw wild geraas.
Voorgaande jaren
Wild geraas. Dat typeert wel een beetje ons gezin rond de voorgaande verjaardag van de goedheiligman (maar gelijke onrust bij onze eigen verjaardagen ook trouwens). Weken lang moeilijk reguleerbaar gedrag, onverwachte stemmingswisselingen en ontbrekende coping-methoden. De kinderen hadden geen idee hoe ze de spanningen rond de feestdagen konden kanaliseren. Als ouders waren wij steeds alle zeilen aan het bijzetten en verloren wij als gezin eigenlijk de hele lol en magie rond Sinterklaas.
M1, in 2014, legt even uit hoe de piet via de schoorsteen komt, “gekkie”.
Voorbereiden
Al vroeg, ruim voor de start van het Sinterklaasjournaal op NPO en alle intochten, zijn wij als ouders al samen in gesprek gegaan om de tactiek van dit jaar te bepalen. Met als doel om een kortere Sinterklaastijd te bieden en ook de spanning zo laag mogelijk te houden. Ook willen wij dat de magie van het feest weer de bedoeling wordt, en niet de commerciële insteek zoals wij die vaak ervaren. Laten wij het weer klein en knus maken, met een gepaste dosis verwondering. Een ritueel, zonder geheimen en vieren dat je het geluk kan aantrekken. Dat is het kleine beetje magie dat genoeg is voor ons.
Sinterklaasjournaal
De aftrap van het Sinterklaasjournaal is ongeveer het startpunt dat de kinderen van alle kanten bestookt gaan worden met de goedheiligman en zijn kameraden. Dagelijks zouden wij een familiemoment kunnen houden om de avonturen van Dieuwertje en haar collega’s te kunnen volgen. Bij ons thuis hebben wij er vorig jaar voor gekozen om wekelijks (in het weekend) een journaalmarathon te faciliteren voor de kids. Eén moment in de week waar de onrust rond de Sint wordt geagendeerd. Maar waar wel het leuke (landelijke) verhaal rond de komst van Sint werd beleefd.
Dit jaar kozen we ervoor om het Sinterklaasjournaal en alle aandacht naar de Sint twee weken uit te stellen. Hiermee streven wij ernaar dat de opbouw van spanning rond Sinterklaas niet vier week duurde, maar slechts twee weken. Een veel beter behapbaar tijdsbestek en daardoor ook minder gespannen kindjes.
Schoenzetten
Iedere avond de schoenzetten, iedere ochtend stuiterende kinderen en iedere dag teleurgestelde gezichten omdat er geen cadeaus in zaten maar een handvol pepernoten. Niet de strijd waard in huize Wanderdutch. Twee keer zijn de schoentjes dit jaar bij ons gezet (in de laatste twee weken voor 5 december). Goed voorbereide kids die wisten dat er enkel een chocoladeletter of een klein cadeau zou worden achtergelaten door de pieten.
School
De viering op school (of bij de schaatsvereniging, winkelcentrum, et cetera) hebben wij als ouders niet volledig in de hand. Op welk moment de klasgenootjes delen wat zij in hun dagelijks gezette schoen kregen of de uitspraken die de pieten of Sint doen bij de plaatselijke intocht kunnen aardig botsen met de behoeften van onze kinderen en de strategie van ons als ouders. Hier transparant in zijn naar de kinderen en hen eerlijk te vertellen dat wij in ons gezin het beter op een andere manier kunnen vieren om te voorkomen dat onze blokjes scheef komen te liggen (emmers vol lopen) blijkt afdoende. Gelukkig weten onze mannen ook wel wat goed werkt en wat hun valkuilen zijn.
Waar wij wel invloed op hadden, en waar de kinderen zelf ook om vroegen, is de manier waarop zij konden deelnemen aan de intocht van de Sint op de basisschool. Een groot plein vol gillende en zingende kinderen, begeleid door bijna twee keer zoveel ouders, knallende luidsprekers en koude wind zouden vanmorgen te veel prikkels zijn geweest om een goede start te kunnen maken aan de dag.
Rustig vanuit een klaslokaal op de eerste etage zagen M1 en J uit over het plein. Achter het geluiddempende glas, naast de warme verwarming hadden zij eerste rang plaatsen bij het festijn op het plein. Goed zicht en een fijne beleving, zonder overprikkelingen van geluiden, temperaturen en mensen in je persoonlijke ruimte.
Vervolgens werden in de klassen de surprises uitgepakt. Alleen al bij het creatieve proces van het maken van die kartonbouwsels waren wij thuis al volle bak aan het organiseren op de behoeften van de mannen. Ruim op tijd gingen wij plannen wanneer er thuis gewerkt ging worden met de surprises en gedichten. Strakke agenda’s om ruim op tijd klaar te zijn met de mooie constructies. Helderheid, duidelijkheid, voorspelbaarheid en steun werden daarbij geboden. Ook met de leerkracht afstemmen dat M1 als derde zijn surprise zou krijgen om te voorkomen dat de wachttijd te lang zou zijn bleek erg helpend te zijn. Daarna kon M1 naast de juf zitten en mocht hij regelmatig inpakpapier opruimen of pepernoten ronddelen. Deze taakjes boden hem vulling van de tijd en haalden de focus weg van de spanning en van de (intensieve en vermoeiende) sociale interactie met de rest van de klas.
Pakjesavond
Pakjesavond begon vandaag om 15:30 uur. Niet wachten tot na het eten, maar meteen toen iedereen thuis was van school en werk. Geen uren lege tijd maar meteen to the point. Van te voren hadden wij de kids al de keuze gegeven om te weten wat er in de cadeautjes zat. De onwetendheid kan al zo’n issue worden in die kleine hoofdjes waardoor ze daar volledig op vast kunnen lopen. Afgelopen zomer bij de verjaardag van J bleek het al een gouden zet te zijn geweest om de hele familie hun giften al te verklappen aan J. Vol overgave, interesse en (onverwacht) vol verrassing pakte hij in alle rust en met volle aandacht de verjaardagscadeaus uit. Volledig buiten de manier waarop het hoort, maar wel zoals het werkt. J koos dit jaar om niet alle cadeaus te weten, een paar mochten worden verklapt, de rest wilde hij toch wel als verrassing houden.
Samen met M1 hebben wij vandaag de zakken met cadeaus voor de voordeur gezet en J mocht later onopvallend hard kloppen om M2 de indruk te geven dat Sinterklaas aan de deur stond. Gezamenlijk met de twee oudste mannen de magie van de dag te mogen vormgeven was een mooie helpende activiteit. Je zag ze groeien in hun verantwoordelijkheid en in de geheimzinnigheid naar M2 toe.
Volgend jaar
Wij hebben dit jaar, in vervolg op de voorgaande jaren, weer mooie ontdekkingen gedaan in de behoeften van ons nageslacht. Keihard vasthouden aan tradities blijkt totaal niet helpend te zijn, maar kijken naar de, veranderende, behoefte (van ons gezin) blijkt de essentie van het Sinterklaasfeest veel meer te raken. Verbondenheid, magie, verwondering, licht bieden en samenzijn blijken ook te bestaan als het even anders gaat dan de goegemeente het doet. (Nee, staakt wederom uw wild geraas, dit is geen bewuste referentie naar de trieste ZP-discussie in ons land, maar sluit wel knettergoed aan bij de zinloosheid van de polarisering in dat thema. Genoeg hierover 😉).
Volgend jaar gaan we verder, verder om dichterbij de behoefte te komen van ons mooie clubje mensen in huis. Mogelijk kunnen wij de aanloop naar Sinterklaas nog wat meer verkorten. Het weekend voor vijf december thuis al pakjesavond vieren. Dan hebben ze de laatste week alleen nog maar de spanning van school. Ook bleek vorig jaar te helpen dat op het schoolbureau een briefje lag om het bureau van onze M1 met rust te laten. Slodderpiet, die alle klassen overhoop gooide “omdat dit leuk is voor de kinderen” werd zo vriendelijk geïnstrueerd om M1 over te slaan. Dit jaar vergeten te doen, maar gelukkig was desbetreffende piet ook in Spanje gebleven. Maar een aandachtspunt om volgend jaar even af te stemmen met school.
Rode draad gaat in ieder geval zijn om de lege tijd zoveel mogelijk te proberen te beperken met deze dagen. Wachten op de intocht, wachten na het schoenzetten, wachten tijdens het uitpakken van cadeaus en wachten op de verlanglijstjes die misschien worden vervuld. Al dat wachten, zonder invulling, zijn sowieso een crime voor mensen met ASS. Autisten, onze autisten, hebben behoefte aan kaders, aan planning en structuur. Geef je ze die niet, dan mag je ook de consequenties dragen. Dat gaat dan niet om een roe of met de zak naar Spanje; maar om een paar flink overprikkelde kids.
Uitsmijter
Terwijl dit artikel geschreven wordt op 5 december, om 22:30 uur lopen onze drie kids, in toerbeurt, de hele avond van slaapkamer naar woonkamer. Standaard wordt met een zeurderige stem medegedeeld: “Ik kan niet slapen…”. De ontlading heeft zich ingezet. De adrenaline heeft plaatsgemaakt voor cortisol. De cadeaus zijn in de smaak gevallen en de mannen willen graag spelen. Maar toch doet de melatonine haar best. De worsteling tussen wakker blijven en willen slapen is groot bij de heren. Hopelijk winnen de jongens met de slaapwedstrijd, want wij als ouders zijn ook op. Een jaartje rust voor die opperbaard weer het land bezoekt. Staakt uw wild geraas.