Eerder deze week schreven wij al over de adventstijd. Deze week is het dus de eerste advent. De eerste stap naar het licht van Kerst. Bij ons in huis is inmiddels de jaartafel gevuld met mooie stenen en mineralen. De kaarsenstandaard is geschuurd en in de olie gezet en voorzien van vier nieuwe kaarsen. Wij zijn klaar om advent te vieren. Beginnend met de eerste advent: naar binnen keren.
In het eerdere artikel schreven we al dat advent ons voorbereid op de donkerste dagen die komen en vooral het licht dat daarop gaat volgen (de winterzonnewende, de geboorte van Jezus et cetera). Op de eerste adventsweek richten wij ons naar binnen. Is het tijd voor stilte en rust. De stenen en mineralen krijgen een plek in de wereld. In het scheppingsverhaal, maar ook in de evolutietheorie, begon de wereld (na wat lucht en water) met de aarde, stenen en mineralen. Van daaruit ontstond de rest pas.
Rust en stilte
De volgende twee paragrafen worden even zweverig en geitenwollerig; maar het gaat even om de essentie 😘. Tijdens de rust, bezinning en stilte verbinden wij ons met de wereld om ons heen (het stenenrijk, plantenrijk, dierenrijk en mensenrijk). Wij ondersteunen deze adventsweek de mineralen en stenen. Zij zijn fysiek (en symbolisch) ons fundament, onze basis. Daar moeten wij dus bijzonder goed voor gaan zorgen voor wij rekening gaan houden met de flora, fauna en mensen op die basis van gesteente.
Tijdens deze bezinning en zorg voor deze basis zoeken wij ook naar het fundament in onszelf en in ons gezin. Wij keren ons naar binnen en reflecteren wij. Wij zoeken onze behoeften, gezamenlijk en individueel. Vanuit deze behoeften kunnen wij straks in de rest van de adventstijd (en daarna) richting het licht bewegen en leven naar deze verlangens. Richting het licht in onze relatie, in onszelf en in ons gezin. Maar ook richting de wereld en onze medemensen (ha, daar zijn weer onze primaire drijfveren 😉).
Onze behoeften
De week is nog amper op de helft of wij kunnen al een aantal behoeften benoemen die wij nu al in ons zelf hebben gevonden. Wij hebben allemaal de behoefte om creatiever te zijn; te creëren, buiten de lijntjes te kleuren (letterlijk en figuurlijk) of gewoon simpelweg doelloos te zitten kleuren.
Ook hebben wij de behoefte om minder aannames te gaan hebben. Naar elkaar als partners maar ook met betrekking tot bijvoorbeeld de passendheid van autisten in ons systeem. Aannames blijken elke keer weer vreselijk in de weg te zitten. Of zoals Thijs uit de veiligheidskunde kent: “Assumption is the mother of al f*ck ups!”.
Tevens is er bij ons steeds meer behoefte aan rituelen om verbinding te maken met onszelf en de wereld om ons heen. Deze behoefte is zelfs zo sterk dat het mooi zou zijn als de kinderen deze behoefte ook zouden voelen. Maar dat dit niet altijd zo gedeeld wordt. Samen een adventskaars aansteken, uit de jeugdbijbel lezen na het eten of de Wichtelkabouter gebruiken is soms nog een exercitie van ons als ouders en niet een intrinsiek gemotiveerde actie van de kids. Hier vrede mee hebben als ouders en gewoon doorgaan met het ritueel, omdat dit ónze behoefte is, is eigenlijk het enige goede dat wij volgens ons kunnen doen. Misschien volgen zij ons wel, en zo niet: dan niet. Desnoods ervaren zij momenteel passief de fijne dingen die de rituelen ons als gezin brengen en waarderen zij dit later wel een keer.
Nu gaan wij eerst wat stenen zoeken buiten, ruimen we meteen het afval op dat wij onderweg tegen komen. Zorgen we zo ook weer een beetje voor de aarde, stenen en mineralen waar wij ons fundament op gebouwd hebben.
Wat zijn jullie rituelen in de eerste adventsweek? Of laten jullie bovenstaande zweverige gebeuren aan je voorbij gaan in deze drukke tijd van Sinterklaas en komende kerst?
2 thoughts on “Eerste advent: naar binnen keren”